Hai dous días (13 de novembro) cumpríronse sete anos. A barriga do monstro abriuse en canal, e todo o odio do mundo emerxeu das súas entrañas. Depositouse aquel odio nos coídos, nas calas, nos areais, nos baixíos, co ritmo pausado dunha agonía.
E velaí que as xentes daquel país que tantas outras agonías parecidas tiña vivido e sufrido botaron o paraugas ao lombo e sacaron as gorxas vociferantes ás rúas todas, aos camiños todos, desde Ribadeo a Tui. Nunca Máis. Vellas proclamas para vellos degoiros. As xentes daquel país que era todo beiramar mergullaron as mans naquel odio espeso e desacougante e arrincárono pouco e pouco, cunha violencia xorda, con algo de insurrección nonnata, quizais. Unha tensión de séculos acumulada nos nervios, nas vértebras, nos ollos. Alguén dixo que, ante a inactividade do Estado, aparecera a Nación. Por fin. Unha nación con ADN de chapapote, condenada a non aprender dos erros, mais que non repara en alentos á hora de escenificar grandiosos actos de heroísmo. Nunca Máis. Muxía, zona cero. Vulnerabilidade infinita.
As manifestacións, a solidariedade, os poemas, a rabia. Vai para sete anos, e aínda é hoxe o día que todo aquilo nos proe nos ollos cada vez que nos vén á memoria. Mais nin por iso queremos deixar de traelo á memoria. Chamémoslle ritual, ritual necesario. Para non rebaixar nin un milímetro esa tensión de séculos que nos mantén alerta.
E que a memoria se acompase desta vez cos ritmos que os Luar Na Lubre recolleron na Costa da Morte e cos que nos obsequian neste tema ao vivo. Pois quizais nada hai máis contundente e feroz cá música cando se trata de coser para sempre a barriga do monstro.
E velaí que as xentes daquel país que tantas outras agonías parecidas tiña vivido e sufrido botaron o paraugas ao lombo e sacaron as gorxas vociferantes ás rúas todas, aos camiños todos, desde Ribadeo a Tui. Nunca Máis. Vellas proclamas para vellos degoiros. As xentes daquel país que era todo beiramar mergullaron as mans naquel odio espeso e desacougante e arrincárono pouco e pouco, cunha violencia xorda, con algo de insurrección nonnata, quizais. Unha tensión de séculos acumulada nos nervios, nas vértebras, nos ollos. Alguén dixo que, ante a inactividade do Estado, aparecera a Nación. Por fin. Unha nación con ADN de chapapote, condenada a non aprender dos erros, mais que non repara en alentos á hora de escenificar grandiosos actos de heroísmo. Nunca Máis. Muxía, zona cero. Vulnerabilidade infinita.
As manifestacións, a solidariedade, os poemas, a rabia. Vai para sete anos, e aínda é hoxe o día que todo aquilo nos proe nos ollos cada vez que nos vén á memoria. Mais nin por iso queremos deixar de traelo á memoria. Chamémoslle ritual, ritual necesario. Para non rebaixar nin un milímetro esa tensión de séculos que nos mantén alerta.
E que a memoria se acompase desta vez cos ritmos que os Luar Na Lubre recolleron na Costa da Morte e cos que nos obsequian neste tema ao vivo. Pois quizais nada hai máis contundente e feroz cá música cando se trata de coser para sempre a barriga do monstro.
Mudam-se os tempos, mudam-se as vontades. E máis o carallo! Os tempos mudaron, si. Xa non somos aqueles rapaces atoleirados que acudiron con ansias e un fondo azul (vale, no meu caso máis xustificado) nos ollos á Facultade de Económicas a escoitar como se viña de fundar uns minutos antes algo aínda daquela descoñecido: Nunca Máis. Imos 7 anos máis vellos, os tempos mudaron e mudáronnos mais as vontades... as vontades non mudaron moito. O mar pouco a pouco volve a ser o mesmo mar, mais os que o esgazan non mudaron nadiña. As nosas vontades tampouco mudaron. Por desgraza as nosas vontades inclúen a negra espera da negra mancha para volver a loitar contra ela. Dos que deberan evitala, as vontades non cambiarán nunca.
ResponderEliminar