quinta-feira, 18 de novembro de 2010

Música de Defuntos (III)

Non dorme McCrimmon. Estraños metais asáltano na noite. Cabalos antigos coma a dor bradan desde cada recanto de Dunvegan. Sabe que non ha voltar. Sente a presión de cincuenta lanzas a esgazarlle cada fibra do seu peito, e sabe que todo retorno será imposíbel. Sente o río do sangue desbordándose coma as lagoas que noutrora admirara nos invernos do páramo, cando o corvo irrompe desde o xeo e as árbores son eléctricas, e sabe que non ha voltar.
Os ouvidos énchenseche co estalar dos teus propios ósos, McCrimmon. Ti, o brazo dereito, o ben amado, a alegría das noites e o estrondo dos seráns, o que endexamais ha voltar.



(Versión feita por Alyth McCormack do célebre "Cumha Mhic Criommain" e contido no seu disco "An Iomall / The Edge" do ano 2001. A min aínda hoxe se me pon o pelo de punta ao escoitalo.)

terça-feira, 2 de novembro de 2010

Música de Defuntos (II)

Pasou a noite (ou aínda está por pasar?), mais non o tempo das luces intuídas na entrada do túmulo. Ese tempo de ánimas e defuntos aínda se ha prolongar cando menos até o Santo André, que lle pon o ramo ao bendito mes.
E así como a memoria dos ausentes e dos poboadores do Sidh vaga nestes días polas comarcas dos vivos, tamén nosoutros imos deixarnos levar até terras fistérricas da Armórica, onde non é difícil escoitar o estrondo do Ankou por camiños ben similares aos que Cunqueiro ensoñou desde o seu retiro de Mondoñedo. Ou onde os mortos emerxen como xigantes ensanguentados entre o o toxo montesío para falar en cousas antigas e sabias con Amaury Home Santo, naquela Bretaña Esmeraldina de Ferrín.
E habemos de viaxar até a Bretaña nesa barca de pedra que é a voz de Denez Prigent, ritual e obsesiva neste tema chamado "Daouzek huñvre" ("Doce soños", en romance galaico). Nel, sete ánimas extraviadas camiñan en liña ao longo dun erv, ou sexa, dun deses camiños que conectan unha insua coa terra firme e que só se poden transitar con maré baixa. Non é de estrañar que a imaxinación enfermiza do celta quixese ver neses camiños (ao igual que no ulmo ou no pántano), vencellos entre a terra e a auga, entre os vivos e os mortos, entre os países do Alén e do Aquén. Sabémolo ben neste Noroeste zarrapicado de illas que son, ou foron (e han volver ser?) morada de deuses e de estadeas.
Kenavo!