Goibniu (Saint Gobrien para os bretóns de hogano), Govannon, Will O'The Wisp, Hefestos. Os ferreiros sempre foron obxecto de máxicos rumores en todas as culturas, por seren coñecedores dos úteros da terra e do prodixio da metalurxia. Na súa obsesión por darlle forma ao metal incendiado entroncan ademais cun tipo de loucura que adoitamos chamar poesía. Sabía ben disto todo Amaury Home Santo (abanqueiro imposíbel) cando abandonou a súa hoste para unirse á dos mineiros, pois intuía un certo pálpito sagrado no seu fozar e fender de rochas. Cando eu mesmo tiven a oportunidade de adentrarme a centos de metros baixo terra nas minas de cinabrio de Almadén, en terras manchegas, puiden comprender moitos parágrafos dese sentimento que nos conecta de certo coas mitoloxías primeiras.
Son seres máxicos os ferreiros, e non é para menos. Eles dotan o labrego do arado co que creará o suco do que agromará o vexetal, ou digamos alimento, a abundancia boa e gorentosa que algún día ha ferver con estrépito no pote familiar. Sen ferreiro non habería fouciño co que rozar e facer leira do que noutrora era silva fera e toxo arnal. Por iso debeu ser un intre case iniciático aquel no que o ferreiro agarrou aquela lingua de metal e a fixo resoar unha e outra vez contra os seus dentes. Debeulle soar gozosamente deforme a melodía que pouco a pouco foi anegando a mesta penumbra da forxa, baixo o ruído do mazo e o crepitar incesante das charetas. Á lingua de metal chamoulle birimbao, trompa, harpa do xudeu e outros centos de nomes máis. Nas fronteiras orientais do noso reino aínda hai xente que reproduce aquel movemento primixenio do ferreiro e fan resoar nos seus dentes pentagramas estraños que aínda teñen o recendo á mina.
Son seres máxicos os ferreiros, e non é para menos. Eles dotan o labrego do arado co que creará o suco do que agromará o vexetal, ou digamos alimento, a abundancia boa e gorentosa que algún día ha ferver con estrépito no pote familiar. Sen ferreiro non habería fouciño co que rozar e facer leira do que noutrora era silva fera e toxo arnal. Por iso debeu ser un intre case iniciático aquel no que o ferreiro agarrou aquela lingua de metal e a fixo resoar unha e outra vez contra os seus dentes. Debeulle soar gozosamente deforme a melodía que pouco a pouco foi anegando a mesta penumbra da forxa, baixo o ruído do mazo e o crepitar incesante das charetas. Á lingua de metal chamoulle birimbao, trompa, harpa do xudeu e outros centos de nomes máis. Nas fronteiras orientais do noso reino aínda hai xente que reproduce aquel movemento primixenio do ferreiro e fan resoar nos seus dentes pentagramas estraños que aínda teñen o recendo á mina.
O vídeo pertence ao I Encontro de Tocadores de Trompa, celebrado na Fonsagrada o pasado mes de xuño. Os músicos son Xulio Varela (Luar Na Lubre) na trompa, Fernando Vila (Iriadona) no bodhran e Alberto Carbonell (Os Dous de Sempre) no acordeón. Cousa bonita,
Sem comentários:
Enviar um comentário