É unha opinión persoal. A poesía é (debe ser) un acto de demolición. Demolición da realidade. Reducir o mundo a cascallos en cada verso, e en cada verso reconstruílo de novo. A poesía é (será) boa poesía cando o resultado da reconstrución estremeza e desconcerte.
Todo isto fai Eoghan Neff cando agarra o fiddle e se aventura polos escuros camiños da improvisación. Alguén dirá que este prodixio feroz e temerario non é un acto radical de poesía?
Todo isto fai Eoghan Neff cando agarra o fiddle e se aventura polos escuros camiños da improvisación. Alguén dirá que este prodixio feroz e temerario non é un acto radical de poesía?
Sem comentários:
Enviar um comentário