Co sacho ao lombo, volvendo á leira

E velaquí andamos de novo. Parece que toca regreso, despois de varios meses de letargo que, a dicir verdade, xa semellaba un coma irreversíbel. Alá quedan as leiras longamente traballadas dos Fianna chairego-irlandeses que moitos e bos amigos seguiron durante case tres anos cunha devoción e un interese do que seguramente non eran merecentes. E despois de tantos meses abandonadas, coas leiras deixadas a monte e as xestas á altura da cabeza, non era cousa de porse a rozar nelas, que non creo que haxa fouciño, gateño nin lombo que ature tanto traballiño xunto e de vez.
Así que puxémoslle a cancela á leira e compramos outra na parroquia do lado. Deixémolo así.
É unha leira xeitosa, mais humilde. Acudirei a traballala de moito en moito, cando teña vagar e ánimo, cando me deixe tempiño esta vida medio tola na que ando embarcado. Mais, así e todo, tamén espero que esta leiriña non chegue a criar silvas con tanta facilidade como aqueloutra que deixei na parroquia do lado.
O dito, xentiña. Benvidos de novo. Abride a cancela e entrade. E collede do que hai, que para iso está. E xa sabedes: se queredes botarlle man ao sacho, aquí hai leira para todos.