Na fundación do día

De como os dedos poden invocar sobre o coiro a máis fermosa das tempestades. De como as eguas poboaron as sombras do mosteiro mentres o chamán profería berros grandísimos desde os ríos do bronce. De como o sangue se acumula nos límites do ollo e a boca nos sabe ao pan granítico doutrora. De como os corvos e as lagoas e as feridas. De como canta Rónan Ó Snodaigh (que ben podería ser Torvo Donohue) e se desboca o día.
Bo comezo de semana!