Decateime de que, desde que hai case dous anos rocei estas ciber-leiras que deixara a monte, aínda non se deixou caer por elas un dos meus poetas de cabeceira, asiduo seareiro doutra tenza que tiven e criado (como non!) en irlandesas brañas. Refírome a Seamus Heaney. Vai tamén para dous anos que asistín a un recital seu no Círculo de las Artes de Madrid, aproveitando a histórica e excepcional alineación planetaria que fixo coincidir a súa presenza na capital do Imperio Pequeno coa nosa asistencia a un congreso de Lingüística.
Unha persoa entrañábel, o vello Seamus. Coma un avó que axeita o seu corpo miúdo e pálido no escano da lareira e fai tronar a súa voz con versos poderosísimos, manchados de patacas, de fariña, de turba, de pistolas, de sementes, de teitos de palla, de linguas e pántanos, de épicas anguías e de brutais ostras...
Coma un avó, talmente. Un avó que, finalizada a exhibición da palabra, tirou de pena para me asinar o meu exemplar en galego de Field Work, e estirou a man para recibir un exemplar das miñas Crónicas Chairegas. Aínda non sei de onde tirei o valor para tal ousadía, para tan irlandesa temeridade, mais o certo é que é hoxe o día que respiro con dificuldade cando penso que nalgún sombrío recanto dos andeis de Seamus Heaney habita un fragmento dos meus delirios literarios doutrora. Malia a certeza de que nin sequera chegou a ler media páxina e de que nunca saberá o que significa o título. Malia iso, o subidón non mo quita ninguén!
Moito teño falado do que me di e do que me significa a poesía (ou, cando menos, certa poesía) do vello Seamus, así que non me vou demorar máis no tema. Hoxe simplemente quería compartir convosco un dos meus poemas predilectos, máis rico, máis cargado de potencia mítica. Intitúlase "Digging" (A cavar), e foi precisamente co que arrincou aquel mítico recital madrileño. Non se me ocorre xeito mellor de lle dar a benvida á fin de semana!
Unha persoa entrañábel, o vello Seamus. Coma un avó que axeita o seu corpo miúdo e pálido no escano da lareira e fai tronar a súa voz con versos poderosísimos, manchados de patacas, de fariña, de turba, de pistolas, de sementes, de teitos de palla, de linguas e pántanos, de épicas anguías e de brutais ostras...
Coma un avó, talmente. Un avó que, finalizada a exhibición da palabra, tirou de pena para me asinar o meu exemplar en galego de Field Work, e estirou a man para recibir un exemplar das miñas Crónicas Chairegas. Aínda non sei de onde tirei o valor para tal ousadía, para tan irlandesa temeridade, mais o certo é que é hoxe o día que respiro con dificuldade cando penso que nalgún sombrío recanto dos andeis de Seamus Heaney habita un fragmento dos meus delirios literarios doutrora. Malia a certeza de que nin sequera chegou a ler media páxina e de que nunca saberá o que significa o título. Malia iso, o subidón non mo quita ninguén!
Moito teño falado do que me di e do que me significa a poesía (ou, cando menos, certa poesía) do vello Seamus, así que non me vou demorar máis no tema. Hoxe simplemente quería compartir convosco un dos meus poemas predilectos, máis rico, máis cargado de potencia mítica. Intitúlase "Digging" (A cavar), e foi precisamente co que arrincou aquel mítico recital madrileño. Non se me ocorre xeito mellor de lle dar a benvida á fin de semana!
A cavar (Digging)
Entre o índice e o polgar
repousa a miña pluma, cómoda coma unha pistola.
Baixo a miña xanela, o son áspero e limpo
da pa a se afundir no pedregullo:
meu pai cava. Miro para el
até que o seu lombo tenso se anasa
entre os eidos, e renace vinte anos lonxe
a se debruzar ritmicamente nos sucos das patacas
onde cavaba.
Afirmábase torpe a bota no canto da pa, facía palanca
o cabo seguro contra o interior do xeonllo.
El arrincaba as más herbas, enterraba fondo o gume brillante
para espallar as patacas novas que nós recolliamos,
amando aquela dureza fresca nas nosas mans.
Aquel petrucio sabía traballar coa pa.
Coma o seu vello.
Meu avó cortaba máis turba nun día
que calquera outro home nas gándaras de Toner.
Nunha ocasión leveille leite nunha botella,
tapada de xeito chafalleiro con papel. Púxose dereito
para o beber, e axiña volveu anicarse,
a rañar e cortar con aquel xeito, erguendo as felpas
por riba do ombro, indo cara abaixo
pola turba boa. Cavando.
O cheiro frío do balor da pataca, a labazada
na turba enchoupada ao se esmagar, os cortes secos dun gume
através das vívidas raiceiras despertas na miña memoria.
Mais eu non teño pa para seguir a homes coma aqueles.
Entre o índice e o polgar
repousa compacta a miña pluma.
Cavarei con ela.
Sem comentários:
Enviar um comentário