Non hai árbore máis difusa có ulmo, que medra a medio camiño entre a auga e a terra. Como quen di, é árbore de límite, de tremedal; dese pantano que para Heaney era "a paisaxe que lembra todo canto lle aconteceu". Nin hai cousa máis mol e fronteiriza cá arxila, que se derrete entre os dedos mentres agarda pola súa forma definitiva, esa que lle virá dada pola sabedoría e o lixeiro ollo do ourive. Benvidos pois a esta terra fronteiriza habitada polas teimas e obsesións dun tal Ulmo de Arxila...
Moitas grazas por todas estas informacións, textos e cancións, Ulmo, xa sabes que sempre hai alguén a escoitar, aínda en silencio.
ResponderEliminarSei, sei, sempre escribo con esa certeza ;-)
ResponderEliminarUn saúdo!