Cantiga de berce de Grainné por Diarmaid

E a poderosa Grainné aferrollou coas súas palabras o belo Diarmaid Ó Duibhné, guerreiro predilecto de Finn Mac Cumal, e arrastouno canda a ela polos camiños adiante, fuxindo da amargura e da espiña e do frío leito de El-Rei, que mal haxa.
Nas chairas do oeste habita o inverno. Hai xeo no peteiro dos corvos. A neve cobre como unha mai calada os esqueletes das casas derradeiras. Saben os amantes que Finn levará o dedo polgar á boca e, trabando nel até a medula, coñecerá o seu paradoiro exacto e lanzarase furioso á súa persecución. Mais, contodo, Grainné fai descender a Diarmaid do seu cabalo e acólleo no colo mentres a noite e a tempestade van entrando nos seus corpos. Ela, entón, deposita nos ouvidos do seu amado xabaril dos combates esta cantiga de berce. Unha respiración antiga, de vara de xesta e turba adormecida, parece acompañar cada palabra de Grainné, a fermosa e desgrazada, que canta e canta e canta...

Durme un pouco, só un pouco,
e nada temas,
home a quen lle entreguei o meu amor,
Diarmaid, fillo de Ó Duibhné.
Durme aquí profunda, profundamente,
fillo de Ó Duibhné, nobre Diarmaid,
eu velarei o teu repouso,
encantador fillo de Ó Duibhné...

Permanecerei vixiándote,
muralla de combate do oeste,
o meu corazón escachará coa dor
se algunha vez me faltares.

Separarnos sería separar
o neno da súa mai,
desterrar a alma do corpo,
guerreiro do fermoso lago Garman...

O cervo, ao leste, non dorme,
non deixa de bradar
entre os matos dos paxaros negros.
Non quere durmir.
A cerva sen cornos non dorme,
xeme polo seu cativiño,
corre por entre os toxos,
non dorme no seu tobo.

O vivaz pardal non dorme
no curuto das árbores de belas ramas.

O tempo é ruidoso aquí...

Esta noite non dorme a pita do monte
nas landas varridas polo vento.
Na cuíña o seu berro é doce e claro.
Xunto aos regatos non dorme...

(Hughes de Courson púxolle música a este poema do ciclo fenniano irlandés no seu O'Stravaganza, traballo estraño e visionario que hibrida melodías irlandesas e do barroco veneciano. E dese xeito, Diarmaid e Grainné pisaron os esplendorosos salóns daquela Europa do setecento).