Non dorme McCrimmon. Estraños metais asáltano na noite. Cabalos antigos coma a dor bradan desde cada recanto de Dunvegan. Sabe que non ha voltar. Sente a presión de cincuenta lanzas a esgazarlle cada fibra do seu peito, e sabe que todo retorno será imposíbel. Sente o río do sangue desbordándose coma as lagoas que noutrora admirara nos invernos do páramo, cando o corvo irrompe desde o xeo e as árbores son eléctricas, e sabe que non ha voltar.
Os ouvidos énchenseche co estalar dos teus propios ósos, McCrimmon. Ti, o brazo dereito, o ben amado, a alegría das noites e o estrondo dos seráns, o que endexamais ha voltar.
Os ouvidos énchenseche co estalar dos teus propios ósos, McCrimmon. Ti, o brazo dereito, o ben amado, a alegría das noites e o estrondo dos seráns, o que endexamais ha voltar.
(Versión feita por Alyth McCormack do célebre "Cumha Mhic Criommain" e contido no seu disco "An Iomall / The Edge" do ano 2001. A min aínda hoxe se me pon o pelo de punta ao escoitalo.)
Sem comentários:
Enviar um comentário