quarta-feira, 16 de fevereiro de 2011

O sangue das olivas, a tolerancia dos corvos

Lémbranos hoxe o amigo Innisfree a figura e a lembranza dun deses poetas-guerreiros que só poden parir os megálitos da afastada Irlanda. Un deses homes que vían estrañas e iniciáticas semellanzas entre a anatomía da pena e a do fusil, entre o cheiro á tinta e o recendo á pólvora. Deses tolos doutrora que, parafrasando a Jean Markale no seu traballo sobre a poesía antiga irlandesa, retorcen a imaxe poética e arrebólana coma unha arma contra os ollos de quen le, ou de quen se precipita na lectura. Imaxes duras, contundentes, oníricas por veces, que, como no poema de Thomas Kinsella, arden no cérebro e sementan o desconcerto entre as grisáceas tropas que por nós agardan, asentadas no páramo, mastigando osamias de balea.
Chamábase Charles Donnelly, facía parte da famosísima Quince Brigade que loitou na España contra a sublevación fascista e deixou a vida na batalla do Jarama, alí onde se percatou de que até as mesmísimas olivas eran capaces de sangrar. Even the olives were bleeding.
E das mesmas leiras de Innisfree vou roubar un poema deste Charles Donnelly e vou ousar polo en chafalleiro romance galego, pois na nosa lingua sempre tivemos querencia polos corvos, sexan os de Owen/Xallas (que se han deixar caer por aquí en breve), sexan os que Cunqueiro coñeceu pola comarca mirandesa.
Mais coidado, porque estes corvos traen os fígados abertos de par en par e por eles supuran os residuos dunha guerra que rematou e non rematou...

A tolerancia dos corvos

A morte chega abundante desde problemas
resoltos sobre o mapa, desde sabias disposicións,
desde ángulos de elevación e de tiro;

chega inocente desde artiluxios que os nenos
quererían usar e gardar debaixo da almofada,
e inocentemente empala calquer corpo.

Após a carne cae tamén a mente,
sae o pensamento da mente e tronzan
os proxectos enfocados cara á degoirada meta.

Detense o avanzo do veleno nos nervos.
Colapso da disciplina.
O corpo xa só agarda a tolerancia dos corvos.






segunda-feira, 14 de fevereiro de 2011

Na fundación do día

De como os dedos poden invocar sobre o coiro a máis fermosa das tempestades. De como as eguas poboaron as sombras do mosteiro mentres o chamán profería berros grandísimos desde os ríos do bronce. De como o sangue se acumula nos límites do ollo e a boca nos sabe ao pan granítico doutrora. De como os corvos e as lagoas e as feridas. De como canta Rónan Ó Snodaigh (que ben podería ser Torvo Donohue) e se desboca o día.
Bo comezo de semana!