Monte Torán ou apalpando as pisadas da Vella

Ascendes a modo polo camiño que conduce cara á ermida de Monte Torán (onde os tolos van), en Bamiro, en terra vella de Soneira. O sol asexa por veces tras as nubes, esas que nos deixaron por sorpresa o primeiro zarzallo de agosto, mentres os océanos de millo e campanarios graníticos van desaparecendo tras o eucalipto e o piñeiro. Resisten as amoras, as primeiras do ano, que introduces na boca aínda sabendo do seu corazón agre, aínda difuso e por definir. O son da vara marca un ritmo de rito renovado, millentas veces repetido nese mesmo lugar, e entendes ou cando menos intúes certas orixes.

E entón chegas, digamos que case por sorpresa, ao lugar máxico, centro do mundo, cumio de granito, e admiras e veneras por vez primeira esas pedras que unha moura trouxo na súa cabeza para depositalas alí. A moura que hoxe é a Virxe mais que moito antes foi a Vella, a Orcavella, a Cailleach Bhearra, dona do inverno e da roca e da morada derradeira. Levan alí aquelas pedras desde moito antes de que a vara de bidueiro comezase a tripar no camiño que ascende até elas. Desde o comezo, desde o tempo en que todo comezaba e se recoñecía e as cousas tiñan o pálpito agre das amoras aínda sen madurar. En redutos así, o mundo é extraordinariamente novo e antigo a un tempo, tal e como o lembran as xentes que aprenderon a explicalo ao pé dunha lareira.
Así que venéralas (as pedras) desde o abraio e o respecto. Rodeas a ermida, reparas na Piedade mutilada, lembras a Castelao e aínda sentas un anaco ao pé do cruceiro. No peto do teu pantalón soa Denez Prigent. Esqueciches os auriculares, de xeito que o delirio bretón, esa esperanza demacrada manchada de sidra e saliva, vai enchoupando aos poucos o silencio.
Entón sentes o ruído do motor e emerxe desde a curva un coche ateigado de turistas madrileños, quizais un detalle non menos ritual cá vara e as pedras e o cruceiro e o silencio reverencial que atinxe o mundo nese lugar.
Así que tiras as derradeiras fotos e inicias o descenso, agradecido polo momento. Aínda quedaban cousas que ver esa tarde...