Estás en Padrón, á noitiña, na terraza dun bar, tomando algo ao carón da mesa na que departen Sean Smyth, Cillian Vallely e Kevin Crawford. Como quen din, o núcleo duro dos Lúnasa. Logo vas ao concerto, escoitas ao Caruncho e ao Bieito e a súa regueifa limpa e sincera. Ris co galego ensaiado de Kevin Crawford (Boas noites, Grasinias, Podedes mercar o noso disco na mesa dez i un), árdenche os pés e os nervios con esa música para ti preñada de boas lembranzas. Marcha os all-star irlandeses e soben ao cenario Milladoiro, e escóitalos como quen escoita falar a un familiar querido. Nando Casal lembra a cea padronesa na que Faíscas do Xiabre mutou en Milladoiro. E Harry C, galego de Madrid e violinista excepcional, canta Quen puidera namorala mellor do que poderían cantala moitos nados a este lado do Padornelo. No alto do mundo, a lúa chea, redonda e clara coma unha palloza. Sorrís.
Entón volves á casa, déixaste caer polas ciber-leiras e a realidade agreste destes tempos golpéate en todo o rostro. Quizais Lúnasa, Milladoiro e os regueifeiros foron un espellismo, unha paréntese no progresivo e imparábel desmantelamento de canto poderiamos ser.
Lembro que un amigo meu, hai anos, escribira na entrada da súa axenda correspondente ao 6 de decembro unha frase: Hoje nom há nada que celebrar!!! En letras grandes e desafiantes. E quizais tampouco haxa moito que celebrar neste 25 de xullo que se nos bota enriba.
Día Nacional de Galiza. Galiza, ese país historicamente especializado en decepcionar a quen procura erguela da lameira na que vive arrastrada desde hai décadas. En decepcionalos e tamén en vilipendialos, en marxinalizalos. Especialista asemade en comungar con rodas de muíño, en candidatarse unha e outra vez a república bananeira, en non respeitarse. Creo que non son o único que, desde hai algo máis dun ano a esta parte, vive inmerso nun certo proceso de desidentificación con este país. Por moi politicamente incorrecto que soe, eis a realidade.
E aínda así, servidor, como tantos outros, sairá mañá ás rúas de Santiago de Compostela porque cre -cremos- no poder dos ritos e dos símbolos. Porque a grei, mutilada e retorta, tamén precisa xuntarse, facerse visíbel, conquistar AÍNDA QUE SÓ SEXA POR UN DÍA a capital das súas arelas e degoiros. A grei vese, recoñécese e defínese, e, AÍNDA QUE SÓ SEXA POR UN DÍA, vólvese de novo capaz de crer. Quizais non de soñar, porque a inocencia marchou río abaixo e endexamais seremos os mesmos, mais si de crer. Que non é pouco cando a realidade apreta do xeito en que o fai.
Por iso mesmo, para os que viredes a Santiago de Compostela en corpo presente e para os que faredes en espírito, Feliz Día da Patria. Saúde e Terra!
Entón volves á casa, déixaste caer polas ciber-leiras e a realidade agreste destes tempos golpéate en todo o rostro. Quizais Lúnasa, Milladoiro e os regueifeiros foron un espellismo, unha paréntese no progresivo e imparábel desmantelamento de canto poderiamos ser.
Lembro que un amigo meu, hai anos, escribira na entrada da súa axenda correspondente ao 6 de decembro unha frase: Hoje nom há nada que celebrar!!! En letras grandes e desafiantes. E quizais tampouco haxa moito que celebrar neste 25 de xullo que se nos bota enriba.
Día Nacional de Galiza. Galiza, ese país historicamente especializado en decepcionar a quen procura erguela da lameira na que vive arrastrada desde hai décadas. En decepcionalos e tamén en vilipendialos, en marxinalizalos. Especialista asemade en comungar con rodas de muíño, en candidatarse unha e outra vez a república bananeira, en non respeitarse. Creo que non son o único que, desde hai algo máis dun ano a esta parte, vive inmerso nun certo proceso de desidentificación con este país. Por moi politicamente incorrecto que soe, eis a realidade.
E aínda así, servidor, como tantos outros, sairá mañá ás rúas de Santiago de Compostela porque cre -cremos- no poder dos ritos e dos símbolos. Porque a grei, mutilada e retorta, tamén precisa xuntarse, facerse visíbel, conquistar AÍNDA QUE SÓ SEXA POR UN DÍA a capital das súas arelas e degoiros. A grei vese, recoñécese e defínese, e, AÍNDA QUE SÓ SEXA POR UN DÍA, vólvese de novo capaz de crer. Quizais non de soñar, porque a inocencia marchou río abaixo e endexamais seremos os mesmos, mais si de crer. Que non é pouco cando a realidade apreta do xeito en que o fai.
Por iso mesmo, para os que viredes a Santiago de Compostela en corpo presente e para os que faredes en espírito, Feliz Día da Patria. Saúde e Terra!
Sem comentários:
Enviar um comentário