Caída libre: vertixinoso descenso aos terreos da uz e o solpor, lingua moldeada e amolecida por sedes interminábeis. Entre nós-outros, sentar ao redor da longa mesa endexamais deixou de ser celebración da fame primixenia, daquela devastación da que procedemos.
A vella dun só dente, desde algures, endexamais deixará de nos contemplar. Eis outra certeza.
Porque quizais a memoria é o doloroso privilexio dos homes, terríbel mais necesario como o balbordo dos corvos erguendo o voo sobre os derradeiros carballos da devesa. Por máis que fagamos, andemos e digamos, sempre un retallo de tribo ardéndonos entre os ollos. Por máis que amemos, sempre a urxencia ritual do alalá. Quizais por iso se fan necesarias e urxentes músicas coma esta. Caída libre, e logo esa leve dor no pescozo a lembrarnos a violencia do mergullo, mentres sorrimos.
A vella dun só dente, desde algures, endexamais deixará de nos contemplar. Eis outra certeza.
Porque quizais a memoria é o doloroso privilexio dos homes, terríbel mais necesario como o balbordo dos corvos erguendo o voo sobre os derradeiros carballos da devesa. Por máis que fagamos, andemos e digamos, sempre un retallo de tribo ardéndonos entre os ollos. Por máis que amemos, sempre a urxencia ritual do alalá. Quizais por iso se fan necesarias e urxentes músicas coma esta. Caída libre, e logo esa leve dor no pescozo a lembrarnos a violencia do mergullo, mentres sorrimos.
Sem comentários:
Enviar um comentário