Páxaros cegos buscaban a auga...

Fragmentos dun poema atribuído ao profeta bretón Amaury Home Santo, quen debeu compolo mentres apodrecía na súa cavernosa cela da Bastilla, aló na cruel e ingrata Franza, por volta da decimosétima centuria.

ou ti que xeneras páxaros cegos desde a pupila
que arrasas e esquilmas a pupila

[...]

ti que fabricas a raíz calada do sabugueiro cando me mastigas

que me chamas lúa última rolando polas abas
do castro

ou ti a lagoa

[...]

ou ti a profundidade e o bramido desatado do boi e a cibdá estremecida [...]
na lagoa

e na procura da auga mergullar
palpitar
afondar
até arumes de vidro penetrárenme os ollos

rachar, miña turba, miña fraga de donda turba, megálito, rachar e [...]

Os direitos do home

Chegas á Legua Dereita, ou Légoa Dreita na fermosa pronuncia local, esa que herdaches e que actualizas cada vez que contas (por enésima vez) a historia deste lugar. Aquí houbo sufrimento, berros dunha dor atroz e alucinante, un salvaxismo sagrado que solidifica nos territorios da saliva. E todo iso emerxe desde o submundo da memoria cando te ves diante da cruz de resonancias góticas que conmemora os sucesos daquel 10 de maio de 1911. Reverencia ante un pasado codificado que se dilúe á mesma velocidade cás letras que alguén escribiu no pé desta cruz.

Mais non quería falar dalgo do que xa teño falado outras veces. Quería simplesmente decer que nos meus auriculares soaba unha melodía chamada The Rights of the Man, das máis fermosas e estremecedoras que deu a tradición irlandesa, deconstruída nesta versión por Eileen Ivers coa insolencia dunha jazz-band sonámbula e finisecular. A sensación foi estraña, ou estrañamente bela. Crin escoitar os corvos erguendo o voo desde o corazón da carballeira, mais o certo é que estaba eu só alí ao pé da estrada de Vilalba, diluíndome á mesma velocidade cás letras que alguén escribira no pé da vella cruz da Légoa Dreita.